«من» و «او» نشسته بودیم و به مناسبت ایام شهادت مادر، آوای انتظاری انتخاب می کردیم. دخترمان، صدای گریه مان را که شنید، آمد؛ چراغ اتاق را خاموش کرد و نشست توی بغل «او». بعد از نماز مغرب گفت: نماز عشا رو که خوندیـــــــــــــــــــــــــــــــــــم، بریم روضه بازی!!! منم وسایل چاییمو میارم بهتون چایی می دم. لبخند زدم؛ گفت: خوب من که نمی تونم چایی راستکی بهتون بدم. اینطوری باید چایی بدم دیگه. چقدر زیباست که هر کس به تناسب دنیای خودش، با مادر*، دنیایی دارد. --------------- پ ن: مگر فقط فاطمه زهرا (سلام الله علیها) مادر سادات است؟ مادر صدایشان نکنم، دق می کنم.
نوشته شده در سه شنبه 92/1/20ساعت
7:52 صبح توسط بانو نظرات ( ) |
| Design By : Pichak |
