سلام
من مدتيه که نوشته هاتون رو مي خونم بااينکه مخالف خيلي از طرزفکرهاتون هستم و چندين بار خواستم که کامنت بزارم و نظرمخالفم رو بنويسم. ولي از اونجايي که مدتيه تلاش ميکنم نظرات مخالف رو بيشتر گوش بدم تا جبهه بگيرم، سعي کردم در سکوت بخونمتون. شايد براي اينکه من حقيقتا در جستجوي حقيقت هستم. نميخوام از روي لجبازي و سرکشي چيزي رو تاييد يا تکذيب کنم.
من هم تا سالها پيش طرز فکرم مثل شما بود. هر وقت کسي درباره نظام يا رهبري حرفي مي زدند درمقابلشون جبهه ميگرفتم. نميدونم دقيقا از کي دچار ترديد شدم، ولي بعد از اتفاقات سال 88 همه اعتقاداتم متزلزل شد. همه اون بتي که درست کرده بودم بهم ريخت. وقتي ديدم که هر اعتراضي به نظام و رهبري جوابش زندان و شکنجه و اعدام هست. دچار ترديد شدم. آيا رهبري از اين جريانات بيخبر بود؛يا با رضايت و آگاهي ايشون اين اتفاقات مي افتاد؟! يعني جواب کسي که شک کنه، اعتراض کنه، مرگه؟!