از زیر قرآن رد می شود و من رسما می سپارمش به دست صاحبش.

بغضم را نگه می دارم و می خندم و می خندانمش.

لباسش عجیب  بوی پاکی می دهد که این را هم مرهون مؤانست با «او» ست.

صدایی از اتاق دخترمان آمد. دلخوش شد که شاید بیدار شده باشد و بتواند از او خداحافظی کند. ولی نه. همان بوسه ای که چند دقیقه پیش از روی غرق خوابش گرفت، بماند یادگار برای هردویشان تا «او» برگردد و  این، خودش را برایش لوس کند

حالا این چند روز من می مانم و این نازدانه  و دل تنگمان

خدا بهمراهش

--------------------------------

پ ن: همنفس! مشامت را از خاک شلمچه پر کن. میخواهم با تو عطر بهشت را حس کنم

نوشته شده در سه شنبه 90/12/16ساعت 8:46 صبح توسط بانو نظرات ( ) |