نشسته بودم توی حرم امام رئوف. چند دقیقه ای بیشتر نمی توانستم بنشینم و در خلوتی با امامم گفتگو کنم اگر چه خلوتی در حریم امام رئوف یافت نمی شود ولی این همهمه ی حرم هم خودش حلاوتی می دهد اما... اینبار همهمه نبود. زار بود. زنی کنار دستم آنچنان شیون می کرد گویی عزیزش را از دست داده باشد. آنقدر یکریز که گمان می کردم برای نفس کشیدنش مشکلی پیش خواهد آمد. دیگر برایم خلوتی نمانده بود اما از ضجه های زن فهمیدم که فرزندش بیماری سختی دارد و برای گرفتن شفایش نزد امام آمده. می اندیشیدم که اگر ما اینگونه که برای شفای جسم عزیزانمان التماس می کنیم و مدد می طلبیم، برای شفای دردهای روحی هم ندبه و فغان می کردیم، دیگر بیماری روحی صعب العلاجی باقی می ماند؟ ----------------------------- پ ن: برای سلامتی همه بیماران روحی و جسمی، با فرستادن صلواتی، طلب شفا کنیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
| Design By : Pichak |
